ακρυλικά σε λινό, 125x125 εκ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ
μικρή ανακεφαλαίωση μετά τριάντα έτη
ζωγραφική
εγκαίνια: 9 Δεκεμβρίου 2011 / 20:30
διάρκεια: 9 - 30 Δεκεμβρίου 2011
ώρες λειτουργίας: Τρ-Πα: 18:00 – 21:00 / Σα: 12:00 – 18:00
30 χρόνια μετά την πρώτη του Ατομική Έκθεση στη γκαλερί Κοχλίας στη Θεσσαλονίκη, ο Δημήτρης Φράγκος παρουσιάζει μία επιλογή από την πρόσφατη δουλειά του.
Σε κριτική του για το έργο του Δημήτρη Φράγκου στα μέσα του ΄90, o Michel Salsmann μιλούσε για μια πολύ “παράξενη αλχημεία” μεταξύ εικόνας και ζωγραφικής, και μαζί για μια ακραία οικονομία της σκηνοθεσίας, που αν εκ πρώτης έδινε τον τόνο σε ένα κλίμα αποστασιοποίησης ή και αδιαφορίας, κατ’ ουσίαν συμπύκνωνε (σχεδόν αποκαλυπτικά) την ένταση της πραγματικής σιωπής του πρόσωπο με πρόσωπο, του μεταίχμιου, σαφή και ακριβή, χωρίς τίποτε το ονειρικό που θα επέτρεπε τη διαφυγή:
«Αυτό το κομμάτι ιστορίας, αυτό το μέρος του όλου, αυτό το καρέ που θα μπορούσε να έχει βγει από ταινία του Γκοντάρ ή του Αντονιόνι, φαίνεται υπερβολικά απλό και προφανές για να μην είναι παρά μια “απλή εικόνα”»
Η ιστορικός Νίκη Λοϊζίδη διατύπωνε την απορία, κατά πόσο στη σημερινή τέχνη υπάρχει θέση για τις εικόνες που επιμένουν ακόμη στο εξορκιστικό παιγνίδι της ταχυδακτυλουργίας. Για το πόσο μπορεί ακόμη η εικόνα να ονειρευτεί ή να φανταστεί το πραγματικό ή αν θα πρέπει να δεχθούμε, συμφωνώντας με τον Jean Baudrillard, ότι έχει ήδη κατακλυσθεί από τον σύγχρονο ψευδο-ρεαλισμό των εικονικών κόσμων. Αναφερόταν στην υψηλή τέχνη της ευφυούς κάλυψης και των παραπλανητικών υπαινιγμών και εντόπιζε μια από τις δραστικές συνιστώσες της δουλειάς του: στον Δημήτρη Φράγκο, η πλέον κοινή πραγματικότητα μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε μια υποτροπή του φανταστικού, όπως και κάθε φανταστική θεώρηση μπορεί να αναφέρεται σε απολύτως πραγματικές καταστάσεις ή συνθήκες.
Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι ενδεικτικά της δουλειάς των τελευταίων χρόνων, συγκροτώντας μια νέα παρτίδα σ’ ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες, που, άλλοτε ως κρυφτό και άλλοτε ως ρουλέτα, είχε αρχίσει ήδη πριν το ’80, δίνοντας στο Δημήτρη Φράγκο μια ευδιάκριτη θέση στη σύγχρονη εικαστική παραγωγή.
Έχοντας ξεκινήσει με την ιδιοποίηση εικόνων του ρεπορτάζ ή της διαφήμισης, τις οποίες μετέτρεπε σε ακουαρέλες ή λιθογραφίες, πέρασε σε μια ζωγραφική, ιδιωματικά εννοιολογική, όπου ταυτολογία, μετωνυμία και μεταφορά συγχέονται σε ελλειπτικές αφηγήσεις με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης.
Αναδιατυπώνοντας το σχόλιο της Νίκης Λοϊζίδη, οι πίνακές του, με ένα χαρακτήρα σχεδόν τοτεμικό, παραμένουν συνεπείς στην αρχή της "ευφυούς κάλυψης του υψηλού". Ο επίμονος ρεαλισμός τους φλερτάρει παραπειστικά με τις εικόνες, για να τις παρασύρει στην αχαρτογράφητη επικράτεια των νοητικών καταστάσεων και της ζωγραφικής.
O Δημήτρης Φράγκος γεννήθηκε το 1958. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Παρίσι. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Γαλλία. Είναι Καθηγητής Εικαστικών Τεχνών στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ.
